De achttiende verjaardag van mensen met een beperking wordt binnen Dichterbij ook wel “de Roast” genoemd. Wellicht ken je het tv-programma waarin een bekend persoon door kennissen op een humoristische manier wordt bespot, ook wel “geroast”. Ook mag deze persoon alle aanwezigen roasten.
Onze dochter – met Downsyndroom - werd in aanloop naar haar achttiende verjaardag ook geroast. Alleen duurde dit programma lang en werd het gedeelte waarin zij anderen mocht roasten overgeslagen.
We begonnen onze roast met de lijst van aanwezigen. In principe mag je meedoen als je naam bestaat uit drie letters. UWV, CIZ, SVB en met als buitenbeentje de rechtbank. De bedoeling is dat je op een stapel formulieren zo uitgebreid mogelijk je eigen roast beschrijft.
Deze drielettergrepige deelnemers komen niet zoals in de oorspronkelijke show allemaal samen om jou te roasten. Nee, je mag ze allemaal apart bezoeken. Nu denk je wellicht: prima Coronaproof. Al heb ik me laten vertellen dat dit al jaren zo gaat.
Bij deze bezoekjes werd er hardop voorgelezen uit eigen werk. Onze dochter mocht keer op keer haar eigen roast aanhoren. Ze werd bij ieder bezoek stiller. De show werd afgesloten met een bezoek aan de rechtbank. Iets met mentorschap en bewindvoering. Tijdens deze grande finale poepte ze van paniek in haar broek. “Word ik door de rechter opgesloten nu iedereen denkt dat ik niets kan?”
Waarom doen we dit zo in Nederland? Het financieren van de ontwikkeling van talenten is toch veel logischer dan het indiceren van beperkingen? We ontwikkelen allemaal onze talenten op school en ontvangen salaris voor onze werkzaamheden op het werk.
Bij Dichterbij ondersteunen we mensen bij het vinden en ontwikkelen van hun talent. Dit kan prima zonder roast. We zouden ook alle energie (én kosten) van de roast kunnen steken in het ontwikkelen van ieders talent. Dan verandert de wereld misschien wel net zoveel als hij afgelopen jaar door Corona veranderd is.
Ik wens je een talentvol 2021 toe.