Gezinshuis Lana bestaat 10 jaar

“Nee, wat wij doen, is geen werk”, steekt Lobke van wal. “Het is een levensstijl. Je doet het vanuit je hart. Wij willen deze kinderen een veilige thuisbasis bieden, een fijne plek waar ze kunnen opgroeien. Een gezinshuis is heel anders dan een woongroep. Wij zien elkaar als familie.” Partner Jos vult aan: “Natuurlijk heeft het een behoorlijke impact op je leven. Je bent nooit alleen, daarom is het ook belangrijk om het niet als werk te zien. Wij genieten samen met onze jongeren van de gewone familiedingen. Samen eten, lekker op vakantie. We lachen samen en hebben samen verdriet.”

Foto-bijschrift: Op de foto het hele gezin op Melvin en Jasper na. 

Het begon tien jaar geleden in Molenhoek. Lobke vertelt: “Toen Jos en ik elkaar net kenden, spraken we al over pleegkinderen. Toen onze eigen kinderen groot waren, was de tijd rijp. Ons huis was leeg, maar we hadden een hart vol liefde.”

Al snel komen er twee zusjes bij hun wonen. Daarna werden ze een gezinshuis en komen er nog vier anderen bij. “Het was in het begin best wel even zoeken”, bekent Lobke. “We hadden een stabiele thuisomgeving en veel liefde te geven, maar deze kinderen hadden al zoveel meegemaakt. Het heeft zeker wel meer dan een jaar geduurd voordat ze een beetje gewend waren. “Ook de familie van de kinderen kregen we erbij. Dat was niet altijd makkelijk. Inmiddels is de band met veel biologische ouders heel goed. “Een moeder heeft hier zelfs haar vijftigste verjaardag gevierd!”, vertelt Jos. “Dat is toch fantastisch?”, zegt Lobke. “Dat is voor mij echt een teken dat we het goed hebben gedaan.”

Het gezinshuis is vernoemd naar een van de eerste logeerkinderen van Jos en Lobke: Lana. Een jong meisje met een ernstige verstandelijke en lichamelijke beperking. Ze heeft een onuitwisbare indruk gemaakt op Jos, Lobke en de jongeren. “Lana kon genieten zoals niemand anders dat kan. Dan ging ze voor het raam zitten en keek ze naar buiten. Ze genoot van de zon, lekker eten, van rust, van gezelschap. Het was een heel bijzonder meisje.” Inmiddels is Lana overleden, maar nog steeds denkt het grote gezin dagelijks aan haar.

Vier jaar geleden verhuist het grote samengestelde gezin naar Mill. Naar een fantastische boerderij op een grote lap grond. Daar wonen ook ezels, een paard, kippen, konijnen en hun twee honden. Iedereen heeft een eigen plekje. In de zomer zijn er tuinfeesten met de hele familie. “Dan zijn we als snel met vijftig man”, lacht Lobke. Met Kerst komen ze samen in de prachtige leefkeuken, mits de coronamaatregelen dat toelaten.

Ondertussen is de allereerste pleegdochter uitgevlogen. Ze woont op zichzelf in Oss. Maar nog steeds komt ze geregeld in haar autootje naar Mill voor een kopje koffie. “Ja, dat vind ik fantastisch”, zegt Lobke. “Ze hoort er nog steeds bij. We missen haar, maar dat ze nu op zichzelf woont, is voor ons het grootste compliment wat we kunnen krijgen.”

Jos en Lobke zijn allebei in de zestig. “Zolang het goed gaat, blijven we dit doen. Maar we beseffen ons ook dat wij het op den duur zullen moeten overdragen”, vertelt Jos. “We hopen dan op goede opvolging. We blijven graag zelf op het terrein wonen. Als een soort opa en oma.” Lobke vult aan: “Ja inderdaad. Maar het zou wel echt fantastisch zijn als dit huis zo doorgaat zoals wij het nu doen.”