Rogier

Rogier bonkt soms hard met zijn hoofd op de grond als hij zich niet lekker voelt. Daarom leggen begeleiders hem in een speciale slaapzak om te voorkomen dat hij zichzelf verwondt. Dit geeft hem meer vrijheid.

Rogier (63 jaar) loopt heen en weer door de gangen. Hij stopt bij een kast in een hoek. Hij speelt graag met de gekleurde plastic flessen die daarop staan. Hij pakt ze op, kijkt erin. Legt ze terug, loopt weer heen en weer, gaat zitten. Hij grijnst, hij is in zijn hum. Dat kan zomaar omslaan. Zijn begeleiders bij de Spitsbrug zien het aan zijn gezicht. Aan zijn bewegingen. Of horen het aan de geluiden die hij maakt. Paracetamol kan dan helpen. Of een rustmomentje op zijn kamer. Soms werkt niets: dan gaat Rogier op handen en knieën zitten, bonkt hard met zijn hoofd op de grond of bijt in zijn handen.

“Hij doet dat al tientallen jaren”, weet dvc’er Angelique Wildeman. “Soms twee maanden niet, soms een paar keer per week. Waarom? Door stress, te veel prikkels, epilepsie, pijn; we weten het niet exact. Van sommige dingen weten we het wel. Zo heeft Rogier last van hielkloven. Hij blijft dan doorlopen, ondanks de pijn. We controleren nu regelmatig zijn voeten, ook draagt hij speciale schoenen. Dat helpt. Maar er zijn meer dingen waardoor hij overstuur raakt. We blijven ernaar zoeken, geven niet op. Streven is dat Rogier op een dag stopt met automutileren.”