Estee is begeleider EMB: 'ik ga nooit met tegenzin naar mijn werk'
‘Ik ben nog nooit met tegenzin naar mijn werk gegaan’
Estee Zwiers (23) is begeleider bij een woongroep voor jongvolwassenen met een ernstig meervoudige beperking (EMB). Een serieuze functie, waarvoor je ook een beetje gek moet zijn. ‘We trekken alles uit de kast om het onze bewoners naar de zin te maken. Heerlijk is dat!’
“Ruim vier jaar werk ik nu bij Dichterbij en ik vind echt alles aan mijn werk leuk. De cliënten, mijn collega’s, de afwisseling, alles. Ik wilde altijd graag met kinderen werken. Over mijn eerste stage, bij een dagbestedingslocatie voor volwassen cliënten van Dichterbij, was ik voor aanvang niet erg enthousiast. Ik kende de doelgroep niet, had een vertekend beeld van mensen met een verstandelijke beperking. Maar na een week was ik helemaal om en uiteindelijk ben ik een jaar op mijn stageplaats gebleven.
Daisy is een gezellige, lieve, grappige bewoner. Ze houdt haar medebewoners en begeleiders graag voor de gek en heeft de grootste lol als er iets misgaat, bijvoorbeeld als een van ons iets uit de handen laat vallen. Maar Daisy kan ook erg met zichzelf in de knoei zitten, heeft moeite mensen toe te laten en heeft veel tijd nodig om aan nieuwe situaties te wennen. Omdat groepsactiviteiten haar soms te veel zijn, krijgt zij in principe een-op-een-begeleiding. Maar heeft ze een goede dag, dan doet ze heel enthousiast met de anderen mee. Wandelen, een taart bakken, een speurtocht, karaoke: hoe gekker we doen, hoe meer plezier ze heeft.”
Estée Zwiers over cliënt Daisy (35):
Uitdaging
De woongroep waar ik nu werk is nieuw. De woning is helemaal verbouwd en opnieuw ingericht om er een mooi thuis van te maken voor onze jongvolwassen bewoners. Twee van hen woonden al bij Dichterbij, de anderen verlaten voor het eerst het ouderlijk huis. Zij komen om te beginnen regelmatig logeren, zodat zij en hun ouders geleidelijk aan de verhuizing kunnen wennen, want het is natuurlijk hartstikke spannend voor hen allemaal. En voor ons als begeleiders is het een mooie uitdaging. We moeten de nieuwe bewoners, hun gewoonten, behoeften en bijzonderheden leren kennen. We vragen hun ouders wel om tips en adviezen, maar het is ook belangrijk om dat zelf uit te vogelen. Om samen met de bewoners een eigen, nieuwe routine te ontwikkelen, zodat we vertrouwd met elkaar raken en zij zich hier helemaal thuis kunnen voelen.
Samenwerking met collega's
Wat ik mooi vind aan de samenwerking met mijn collega’s, is dat wij allemaal een beetje gek zijn. Wij vinden niet snel iets te dol en denken altijd in mogelijkheden. ‘Dat kan niet’ is nooit ons antwoord. Zo houden onze bewoners heel erg van zwemmen, maar vanwege hun meervoudige beperking kunnen we niet zomaar met ze naar het zwembad. Dus hebben we een opblaaszwembad in de tuin gezet, waar ze heel blij van worden. Wij springen daar ook gerust zelf bij. Dan doen we waterspelletjes en hebben we samen de grootste lol. Je moet creatief zijn en een beetje durf tonen in dit werk, niet te voorzichtig zijn, maar juist met gekke ideeën komen. We luisteren goed naar de behoeften en wensen van onze bewoners en halen alles uit de kast om daaraan te voldoen. Heerlijk is dat! Ook de ouders waarderen dat enorm. Ze vertellen ons hoe leuk ze het vinden wat we allemaal met hun zoon of dochter ondernemen, dat zij nog nooit zo zijn uitgedaagd als bij ons. Dat beschouw ik als een groot compliment.
Geen dag hetzelfde
In mijn werk is geen dag hetzelfde. De ene keer is het rustig, de andere keer hectisch maar gezellig en soms loopt de spanning even op – het hoort er allemaal bij. Het doet me goed als bewoners me hun vertrouwen geven. Als ze naar me toe komen omdat ze ergens mee zitten of om een nieuwtje te delen. Mijn rol als begeleider past me, ik ben helemaal in mijn element op deze groep en bij Dichterbij.”
