Lisanne kan zichzelf zijn als begeleider gehandicaptenzorg

Ook met de zorgcoördinator, gedragsdeskundige en familie van bewoners heb ik veel contact, om samen af te stemmen hoe we elke cliënt de beste zorg en ondersteuning kunnen bieden.

Maar het aller-allerleukste van mijn werk is natuurlijk de interactie met de bewoners. We gaan samen op pad en genieten van de huiselijke gezelligheid van een spelletje spelen, een film kijken, puzzelen, knutselen, kleuren, koken en bakken.

We hebben een fijne tijd met elkaar. Ik ben er voor hen en zij zijn er voor mij. Ze vragen me hoe het gaat, hoe mijn dag is, wanneer ik weer kom werken en laten me weten dat ze het fijn vinden dat ik er ben. Dat is zó mooi.

Het is belangrijk om als begeleider jezelf te zijn, je moet niets forceren. Zeker in het begin is dat soms best spannend. Doe ik het wel goed? Dat is niet erg, dat hoort erbij. Jij moet de cliënten leren kennen en zij moeten jou regelmatig zien voordat ze je hun vertrouwen geven. Een van onze bewoners wilde mij bijvoorbeeld de eerste keren geen hand geven en keek me niet aan. Ik paste niet in haar vertrouwde plaatje. Ik heb me toen naar haar toe wat op de vlakte gehouden, zodat zij rustig de kat uit de boom kon kijken. Dat werkte. Na een paar weken mocht ik dichter bij haar komen en weer een paar weken later had ik haar vertrouwen gewonnen.

Bij de een gaat het wat sneller dan bij de ander, dat geldt ook voor de band die je met familieleden opbouwt. Zo hebben we een cliënt van halverwege de zestig die al heel lang in deze woongroep woont; veel langer dan dat ik er werk. Een nieuwe medewerker vindt zij spannend en ook haar moeder reageerde aanvankelijk wat afstandelijk op mij. Die houding veranderde toen haar dochter tijdens een epilepsieaanval viel en ik de juiste actie ondernomen had. ‘Dat heb je goed gedaan’, complimenteerde ze me, wat veel voor me betekent. Want het is niet niks om je kind aan de zorg van een ander over te dragen, dat realiseer ik me heel goed.