Moeder Floor vertelt hoe zij levend verlies ervaart

“Ruby woont sinds haar zeventiende niet meer thuis, maar met begeleiding bij Dichterbij. Het ging niet meer. Steeds vaker waren er woede-uitbarstingen en escalaties. Ruby heeft ADHD, autisme en een lager IQ. Haar hele leven wordt ze overschat. Je ziet niets aan haar, van de buitenkant is ze een doorsnee vrouw. Van binnen is het nog een klein meisje. Het is een schat van een meid en ik zou mij geen wereld zonder haar kunnen voorstellen. En dat is andersom ook zo. We houden zoveel van elkaar, we hebben zelfs allebei dezelfde tattoo!

Soms spreek ik vriendinnen met dochters die net zo oud zijn als Ruby. Hun dochters halen hun rijbewijs, krijgen verkering, gaan trouwen en krijgen over een tijdje misschien wel kinderen. Ik vind het fijn om die mijlpalen van hen te horen, maar het steekt soms ook. Ruby zal nooit kinderen krijgen. Ik word geen oma. Dat doet pijn. Vooral voor Ruby. Ik gun haar zo een normaal leven net als ieder ander.

Ruby wil niets liever dan erbij horen. Vroeger was dat lastig, ze werd vaak gepest. Nu gaat het erg goed. Ze woont in een huis met allemaal meiden. Daar is natuurlijk ook wel eens want, maar ze hoor er wel bij. Ook speelt ze hockey. Dat doet ze zo fantastisch, ik gloei van trots als ik naast de lijn sta te kijken. Ook daar hoort ze erbij.